Γεια σας,
η χώρα απολαμβάνει για μία ακόμα φορά την δύναμη των συνδικαλιστών και την δυνατότητα μίας μερίδας επαγγελματιών να διεκδικεί δίκαια ή άδικα κεκτημένα, εις βάρους όλως των υπολοίπων.
Μετά τους αποκλεισμούς των λιμανιών από τα μέλη του ΚΚΕ και της Ακρόπολης από συμβασιούχους που δεν "βολεύτηκαν", όπως τους είχαν υποσχεθεί οι "αθώοι" πολιτικάντηδες, είμαστε αντιμέτωποι με την έλλειψη καυσίμων και αδυναμία διακίνησης προϊόντων στην αγορά.
Οι οδηγοί και ιδιοκτήτες φορτηγών δημόσιας χρήσης, αντιδρούν στο πολυαναμενόμενο άνοιγμα του επαγγέλματός τους. Κάτι που έπρεπε να είχε γίνει πριν πολλά χρόνια, κάτι που μοιάζει περισσότερο με αυτονόητο παρά με ζητούμενο, έχει γίνει ο λόγος της ταλαιπωρίας των οδηγών, των καταναλωτών και των επαγγελματιών.
Είναι αλήθεια ότι στο θέμα της απελευθέρωσης του κλάδου των δημόσιων μεταφορών, υπάρχει κάποια αδικία που πρέπει να αντιμετωπιστεί ή τουλάχιστον να μετριαστεί. Οι άδειες που έχουν εκδοθεί (από το 1971) είχαν φτάσει να πωλούνται σε εξωφρενικές τιμές. Αυτό γινόταν σε ένα καθεστώς που ισορροπούσε μεταξύ του παραεμπορίου και της ελεύθερης αγοράς.
Το κράτος γνώριζε την κατάσταση που υπήρχε στον κλάδο, όμως δεν έκανε τίποτα. Όπως σε πολλούς τομείς, έκρυβε το πρόβλημα κάτω από το χαλάκι, εκμεταλλευόμενο την αδιαφορία των επαγγελματιών. Αντί μαζί να προετοιμάσουν την μεταβατική περίοδο, όταν μπορούσαν να το κάνουν, αντάλλασσαν ματιές νομίζοντας ότι για πάντα θα μπορούν να ξεγελάνε την Ευρωπαϊκή Ένωση και την κοινή λογική.
Είναι παράλογο από την μία να υπάρχουν κλειστά επαγγέλματα στην σημερινή εποχή, αλλά από την άλλη δεν είναι καθόλου λογικό και δίκαιο κάποιος που αγόρασε μία άδεια πριν από λίγο καιρό με τεράστιο τίμημα, να χάνει την "επένδυσή" του. Αυτό είναι το μοναδικό σοβαρό θέμα που προκύπτει και τίποτα άλλο.
Ο ρόλος των συνδικαλιστών δεν πρέπει να περιορίζεται σε "απεργιακές" κινητοποιήσεις, κατόπιν εορτής. Έπρεπε οι ίδιοι να είχαν πιέσει τις κυβερνήσεις του παρελθόντος, ώστε να είχε βρεθεί μία λύση, αφού γνώριζαν ότι το πρόβλημα αυτό θα εμφανιζόταν, αργά ή γρήγορα. Η στάση τους αποδεικνύει για μία ακόμα φορά ότι δεν ενδιαφέρονται για τα πραγματικά προβλήματα του κλάδου τους αλλά για το "βόλεμα", την "προβολή" και την "πολιτικοποίηση" όσων δρουν στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Το κακό (ή καλό) για όλους αυτούς τους "εργοτοπατέρες" είναι ότι αρχίζουν σιγά - σιγά να μένουν μόνοι τους. Όλο και περισσότεροι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι οι συνδικαλιστές έχουν εντελώς διαφορετικό ρόλο από αυτό που πράττουν. Ακόμα και κόμματα έχουν αρχίσει να γυρνάνε την πλάτη σε ορισμένες συμπεριφορές που προκαλούν.
Αν κάτι πρέπει να αλλάξει σε αυτή την κρίση, αυτό είναι σίγουρα το συνδικαλιστικό κίνημα. Σίγουρα είναι απαραίτητο, όμως είναι απαραίτητη και η χρησιμότητά του. Όταν γνωρίζουν ότι κάποιο θέμα θα προκύψει, οφείλουν να προετοιμάζονται μέσω συζητήσεων και να είναι έτοιμοι να το αντιμετωπίσουν, ακόμα και νωρίτερα αν είναι δυνατόν.
Σήμερα είναι οι μεταφορείς, αύριο θα είναι οι οδηγοί ταξί και μετά από λίγες ημέρες θα είναι οι φαρμακοποιοί. Ποιος από όλους αυτούς έχει αρχίσει την συζήτηση που θα ζητάνε όταν ο κόμπος θα έχει φτάσει στο χτένι?
Σας ευχαριστώ,
Γιώργος Φακίτσας
Μόνο αυτός που δεν τραβάει κουπί έχει χρόνο να ταρακουνήσει τη βάρκα.
η χώρα απολαμβάνει για μία ακόμα φορά την δύναμη των συνδικαλιστών και την δυνατότητα μίας μερίδας επαγγελματιών να διεκδικεί δίκαια ή άδικα κεκτημένα, εις βάρους όλως των υπολοίπων.
Μετά τους αποκλεισμούς των λιμανιών από τα μέλη του ΚΚΕ και της Ακρόπολης από συμβασιούχους που δεν "βολεύτηκαν", όπως τους είχαν υποσχεθεί οι "αθώοι" πολιτικάντηδες, είμαστε αντιμέτωποι με την έλλειψη καυσίμων και αδυναμία διακίνησης προϊόντων στην αγορά.
Οι οδηγοί και ιδιοκτήτες φορτηγών δημόσιας χρήσης, αντιδρούν στο πολυαναμενόμενο άνοιγμα του επαγγέλματός τους. Κάτι που έπρεπε να είχε γίνει πριν πολλά χρόνια, κάτι που μοιάζει περισσότερο με αυτονόητο παρά με ζητούμενο, έχει γίνει ο λόγος της ταλαιπωρίας των οδηγών, των καταναλωτών και των επαγγελματιών.
Είναι αλήθεια ότι στο θέμα της απελευθέρωσης του κλάδου των δημόσιων μεταφορών, υπάρχει κάποια αδικία που πρέπει να αντιμετωπιστεί ή τουλάχιστον να μετριαστεί. Οι άδειες που έχουν εκδοθεί (από το 1971) είχαν φτάσει να πωλούνται σε εξωφρενικές τιμές. Αυτό γινόταν σε ένα καθεστώς που ισορροπούσε μεταξύ του παραεμπορίου και της ελεύθερης αγοράς.
Το κράτος γνώριζε την κατάσταση που υπήρχε στον κλάδο, όμως δεν έκανε τίποτα. Όπως σε πολλούς τομείς, έκρυβε το πρόβλημα κάτω από το χαλάκι, εκμεταλλευόμενο την αδιαφορία των επαγγελματιών. Αντί μαζί να προετοιμάσουν την μεταβατική περίοδο, όταν μπορούσαν να το κάνουν, αντάλλασσαν ματιές νομίζοντας ότι για πάντα θα μπορούν να ξεγελάνε την Ευρωπαϊκή Ένωση και την κοινή λογική.
Είναι παράλογο από την μία να υπάρχουν κλειστά επαγγέλματα στην σημερινή εποχή, αλλά από την άλλη δεν είναι καθόλου λογικό και δίκαιο κάποιος που αγόρασε μία άδεια πριν από λίγο καιρό με τεράστιο τίμημα, να χάνει την "επένδυσή" του. Αυτό είναι το μοναδικό σοβαρό θέμα που προκύπτει και τίποτα άλλο.
Ο ρόλος των συνδικαλιστών δεν πρέπει να περιορίζεται σε "απεργιακές" κινητοποιήσεις, κατόπιν εορτής. Έπρεπε οι ίδιοι να είχαν πιέσει τις κυβερνήσεις του παρελθόντος, ώστε να είχε βρεθεί μία λύση, αφού γνώριζαν ότι το πρόβλημα αυτό θα εμφανιζόταν, αργά ή γρήγορα. Η στάση τους αποδεικνύει για μία ακόμα φορά ότι δεν ενδιαφέρονται για τα πραγματικά προβλήματα του κλάδου τους αλλά για το "βόλεμα", την "προβολή" και την "πολιτικοποίηση" όσων δρουν στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Το κακό (ή καλό) για όλους αυτούς τους "εργοτοπατέρες" είναι ότι αρχίζουν σιγά - σιγά να μένουν μόνοι τους. Όλο και περισσότεροι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι οι συνδικαλιστές έχουν εντελώς διαφορετικό ρόλο από αυτό που πράττουν. Ακόμα και κόμματα έχουν αρχίσει να γυρνάνε την πλάτη σε ορισμένες συμπεριφορές που προκαλούν.
Αν κάτι πρέπει να αλλάξει σε αυτή την κρίση, αυτό είναι σίγουρα το συνδικαλιστικό κίνημα. Σίγουρα είναι απαραίτητο, όμως είναι απαραίτητη και η χρησιμότητά του. Όταν γνωρίζουν ότι κάποιο θέμα θα προκύψει, οφείλουν να προετοιμάζονται μέσω συζητήσεων και να είναι έτοιμοι να το αντιμετωπίσουν, ακόμα και νωρίτερα αν είναι δυνατόν.
Σήμερα είναι οι μεταφορείς, αύριο θα είναι οι οδηγοί ταξί και μετά από λίγες ημέρες θα είναι οι φαρμακοποιοί. Ποιος από όλους αυτούς έχει αρχίσει την συζήτηση που θα ζητάνε όταν ο κόμπος θα έχει φτάσει στο χτένι?
Σας ευχαριστώ,
Γιώργος Φακίτσας
Μόνο αυτός που δεν τραβάει κουπί έχει χρόνο να ταρακουνήσει τη βάρκα.
Jean-Paul Sartre, 1905-1980, Γάλλος φιλόσοφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου