Γεια σας,
μετά το αρχικό πάγωμα από την προσφυγή μας στον μηχανισμό στήριξης της ΕΕ, με την συνδρομή του ΔΝΤ, είναι ώρα να δούμε και τις δύο μεριές του νομίσματος. Σίγουρα η "υποστήριξη" των διεθνών οργανισμών στην οικονομική πολιτική της χώρας μας δεν είναι ούτε τιμητική, ούτε ανέξοδη. Το πολιτικό μας σύστημα όμως έχει δημιουργήσει ένα τέτοιο μηχανισμό που ενώ έχει πολλές εναλλακτικές οδούς, όλες οδηγούν σε αδιέξοδα!
Είναι αλήθεια ότι σε όσες χώρες πέρασε το ΔΝΤ, εφάρμοσε τις περίφημες "αντιλαϊκές" πολιτικές, που περιλαμβάνουν περικοπές μισθών και αύξηση ορίων συνταξιοδότησης. Είναι ότι χειρότερο μπορεί να εφαρμοστεί σε ένα κράτος, με άμεσες επιπτώσεις στο βιωτικό επίπεδο των πολιτών. Για να είμαστε όμως ρεαλιστές, το βιωτικό επίπεδο που είχαμε μέχρι σήμερα ήταν πλασματικό. Βασίζεται στο εύκολο δανεισμό που προσέφεραν μέχρι πρόσφατα οι τράπεζες και σε κατανάλωση που ξεπερνούσε την οικονομική μας δύναμη.
Βέβαια, οι πολίτες δεν έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο την ευθύνης για αυτό. Οι πολιτικοί μας παρουσίαζαν μία νέα οπτική για την οικονομία μας. Υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, χαμηλά επιτόκια και πληθωρισμός και όλα αυτά σε ένα σημαιοστολισμένο Ευρωπαϊκό άρμα. Κάτω από το άρμα όμως δεν υπήρχε τανκ, αλλά ένα ξύλινος σκελετός που έτριζε, αλλά η μουσική κάλυπτε αυτόν τον ήχο. Όσοι κρυφοκοίταζαν κάτω από τον στολισμό έβλεπαν την αλήθεια όμως κανείς δεν ήταν πρόθυμος να τους πιστέψει, μεθυσμένοι όλοι από την σαμπάνια (παρεξηγήσιμο ποτό πλέον στην Ελλάδα για πολλούς λόγους) και τον χορό.
Οι οικονομικές και κοινωνικές ανατροπές όμως που θα φέρουν τα μέτρα των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ θα είναι η πρώτη όψη του νομίσματος. Η υψηλή ανεργία θα κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα. Οι πολίτες θα είναι μπερδεμένοι και φοβισμένοι. Οι επιχειρηματίες, όχι οι μεγαλοεπιχειρηματίες αλλά οι μικροί που συνήθως είναι σε οικογενειακές επιχειρήσεις, θα έχουν να αντιμετωπίσουν πολλά προβλήματα τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό εμπόριο.
Όμως τα μέτρα δεν θα περιοριστούν στους μισθούς και τις συντάξεις. Θα περιλαμβάνουν απελευθέρωση αγορών και επαγγελμάτων, κάτι που έπρεπε να είχαμε κάνει πολλά χρόνια πριν. Θα περιλαμβάνει μέτρα που οι Ελληνικές κυβερνήσεις δεν ήθελαν να λάβουν υπό τον φόβο του πολιτικού κόστους ή λόγω μηχανισμών εξυπηρέτησης των πολιτικών (ρουσφέτια).
Ποιος θα αρνηθεί ότι πρέπει να αλλάξει το εργασιακό καθεστώς των δημοσιών υπαλλήλων. Ακόμα και οι ίδιοι αντί να το δαιμονοποιούν, θα έπρεπε να το ζητάνε. Σήμερα όλοι φωνάζουν ότι οι μισθοί του δημοσίου είναι σοβαρό βαρίδι για την οικονομία. Όμως δεν είναι λόγω των υψηλών μισθών (τις περισσότερες φορές) αλλά λόγω του πλήθους των υπαλλήλων. Πόσοι δεν θα ήθελαν ένα καλά οργανωμένο κράτος, με λιγότερους υπαλλήλους που θα λάμβαναν ένα καλό μισθό και θα ήταν πιο ευέλικτο και λειτουργικό.
Επίσης, πόσοι θα αρνηθούν ότι οι "συντεχνίες" των κλειστών επαγγελμάτων δημιουργούν προβλήματα? Ειδικό φορολογικό καθεστώς και ειδική αντιμετώπιση, πρέπει να καταργηθούν στο όνομα της ανάπτυξης και της ισονομίας.
Βλέπουμε λοιπόν ότι τα μέτρα της ΕΕ και του ΔΝΤ θα δημιουργήσουν προβλήματα αλλά θα δώσουν και ορισμένες λύσεις. Σίγουρα η βαρύτητα των λύσεων δεν θα είναι ίδια με αυτή των προβλημάτων...
Κατά την ιστορία του ΔΝΤ μπορούμε να δούμε ότι στην "αγκαλιά" του δεν έχουν πέσει μόνο τριτοκοσμικές χώρες αλλά και μερικές από τις σημερινές δυνάμεις. Γαλλία, Μ. Βρετανία, Ν. Κορέα, Τουρκία, Βραζιλία, Μεξικό, Αργεντινή, Ουγγαρία, Λετονία, Ισλανδία, Ρωσία, Ταϊλάνδη, Ινδονησία, Ρουμανία, Ουκρανία. Σίγουρα οι συνθήκες δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις ίδιες. Όμως το κοινό τους σημείο είναι η συμμετοχή στο ΔΝΤ.
Άλλες χώρες χρησιμοποιούν τον οργανισμό για πρόσκαιρη λύση ορισμένων προβλημάτων, χωρίς όμως επιτυχία. Ακολούθησαν το πρόγραμμα του ταμείου, μόνο για να πάρουν τα χρήματα και συνεχίσουνν τις λανθασμένες πολιτικές τους, με αποτέλεσμα να βρίσκονται ξανά σε άσχημη κατάσταση. Από την άλλη, μερικές χώρες χρησιμοποίησαν το ταμείο για να αλλάξουν και να διορθώσουν τα λάθη τους. Έγιναν ανταγωνιστικές και αύξησαν την βιομηχανία τους, αυξάνοντας αργά αλλά σταδιακά και το βιωτικό επίπεδο των πολιτών τους.
Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι η επέμβαση ενός οργανισμού είναι το πρώτο στάδιο. Από εκεί και μετά είναι οι ίδιοι τι θα κάνουμε μετά από αυτό. Θα βάλουμε μυαλό και θα διορθώσουμε την κατάσταση ή απλά θα περιμένουμε να "ξεκουμπιστούν" οι ξένοι για να αρχίσουμε ξανά το πάρτι? Γιατί οι ξένοι είναι εδώ εις βάρους μας, αυτό είναι δεδομένο.
Οι πολιτικοί σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος αυτής της ευθύνης. Δεν είναι μόνο οι κυβερνήσεις υπεύθυνες αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Δουλειά τους δεν είναι μόνο ο ρόλος της Κασσάνδρας και η καταστροφολογία. Είναι να ελέγχουν την κυβέρνηση, να καταγγέλλουν και να προτείνουν λύσεις. Ποιο κόμμα σήμερα προτείνει ρεαλιστική λύση για τα οικονομικά προβλήματα της χώρας? Κανένα.
Ας δεχτούμε λοιπόν την κατάσταση, αφού έτσι και αλλιώς δεν αλλάζει. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε ρεαλιστές. Θα πρέπει ως πολίτες να επιμείνουμε και να διεκδικήσουμε να αποδοθούν πολιτικές ευθύνες για την σημερινή κατάσταση. Ακόμα όμως και αν δεν αποδοθούν από το πολιτικό σύστημα, είναι στο χέρι μας να "ξεχάσουμε" πολιτικούς που φέρουν το βάρος της κατάστασης. Τα κόμματα δεν έχουν μόνο τους γνωστούς πολιτικούς, που προβάλλονται από τα ΜΜΕ. Υπάρχουν και οι υποψήφιοι που είναι νέοι, με περισσότερη όρεξη και με μικρότερους μηχανισμούς... Δεν έχουμε καμία ανάγκη να βλέπουμε τους ίδιους αποτυχημένους, ψευτο-υπερήφανους και αλαζόνες βουλευτές...
Και κλείνοντας θα ήθελα να προσθέσω μία πρόταση. Όταν στην αρχή της κρίσης, κάποιοι ζητούσαν τις πολεμικές αποζημιώσεις από την Γερμανία, υποστήριζα ότι δεν ήταν η σωστή στιγμή για αυτό. Τώρα όμως είναι. Θα πρέπει να ενημερώσουμε την ΕΕ και το ΔΝΤ ότι από το ταμείο μας λείπουν και κάποια χρήματα που μας χρωστάει η Γερμανία. Θα πρέπει και εκείνοι να πιέσουν για την διεκδίκηση και την είσπραξή τους. Έτσι και αλλιώς η Γερμανία είναι που προσπαθεί να κόψει το τεντωμένο σχοινί ανάμεσά μας. Ας έχουμε τουλάχιστον λίγα εκατοστά του σχοινιού περισσότερα.
Σας ευχαριστώ,
Γιώργος Φακίτσας
Ο καπιταλισμός έχει ένα μόνιμο ελάττωμα: την άνιση κατανομή του πλούτου. Ο σοσιαλισμός αντίθετα έχει ένα σταθερό προτέρημα: την ίση κατανομή της φτώχειας.
μετά το αρχικό πάγωμα από την προσφυγή μας στον μηχανισμό στήριξης της ΕΕ, με την συνδρομή του ΔΝΤ, είναι ώρα να δούμε και τις δύο μεριές του νομίσματος. Σίγουρα η "υποστήριξη" των διεθνών οργανισμών στην οικονομική πολιτική της χώρας μας δεν είναι ούτε τιμητική, ούτε ανέξοδη. Το πολιτικό μας σύστημα όμως έχει δημιουργήσει ένα τέτοιο μηχανισμό που ενώ έχει πολλές εναλλακτικές οδούς, όλες οδηγούν σε αδιέξοδα!
Είναι αλήθεια ότι σε όσες χώρες πέρασε το ΔΝΤ, εφάρμοσε τις περίφημες "αντιλαϊκές" πολιτικές, που περιλαμβάνουν περικοπές μισθών και αύξηση ορίων συνταξιοδότησης. Είναι ότι χειρότερο μπορεί να εφαρμοστεί σε ένα κράτος, με άμεσες επιπτώσεις στο βιωτικό επίπεδο των πολιτών. Για να είμαστε όμως ρεαλιστές, το βιωτικό επίπεδο που είχαμε μέχρι σήμερα ήταν πλασματικό. Βασίζεται στο εύκολο δανεισμό που προσέφεραν μέχρι πρόσφατα οι τράπεζες και σε κατανάλωση που ξεπερνούσε την οικονομική μας δύναμη.
Βέβαια, οι πολίτες δεν έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο την ευθύνης για αυτό. Οι πολιτικοί μας παρουσίαζαν μία νέα οπτική για την οικονομία μας. Υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, χαμηλά επιτόκια και πληθωρισμός και όλα αυτά σε ένα σημαιοστολισμένο Ευρωπαϊκό άρμα. Κάτω από το άρμα όμως δεν υπήρχε τανκ, αλλά ένα ξύλινος σκελετός που έτριζε, αλλά η μουσική κάλυπτε αυτόν τον ήχο. Όσοι κρυφοκοίταζαν κάτω από τον στολισμό έβλεπαν την αλήθεια όμως κανείς δεν ήταν πρόθυμος να τους πιστέψει, μεθυσμένοι όλοι από την σαμπάνια (παρεξηγήσιμο ποτό πλέον στην Ελλάδα για πολλούς λόγους) και τον χορό.
Οι οικονομικές και κοινωνικές ανατροπές όμως που θα φέρουν τα μέτρα των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ θα είναι η πρώτη όψη του νομίσματος. Η υψηλή ανεργία θα κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα. Οι πολίτες θα είναι μπερδεμένοι και φοβισμένοι. Οι επιχειρηματίες, όχι οι μεγαλοεπιχειρηματίες αλλά οι μικροί που συνήθως είναι σε οικογενειακές επιχειρήσεις, θα έχουν να αντιμετωπίσουν πολλά προβλήματα τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό εμπόριο.
Όμως τα μέτρα δεν θα περιοριστούν στους μισθούς και τις συντάξεις. Θα περιλαμβάνουν απελευθέρωση αγορών και επαγγελμάτων, κάτι που έπρεπε να είχαμε κάνει πολλά χρόνια πριν. Θα περιλαμβάνει μέτρα που οι Ελληνικές κυβερνήσεις δεν ήθελαν να λάβουν υπό τον φόβο του πολιτικού κόστους ή λόγω μηχανισμών εξυπηρέτησης των πολιτικών (ρουσφέτια).
Ποιος θα αρνηθεί ότι πρέπει να αλλάξει το εργασιακό καθεστώς των δημοσιών υπαλλήλων. Ακόμα και οι ίδιοι αντί να το δαιμονοποιούν, θα έπρεπε να το ζητάνε. Σήμερα όλοι φωνάζουν ότι οι μισθοί του δημοσίου είναι σοβαρό βαρίδι για την οικονομία. Όμως δεν είναι λόγω των υψηλών μισθών (τις περισσότερες φορές) αλλά λόγω του πλήθους των υπαλλήλων. Πόσοι δεν θα ήθελαν ένα καλά οργανωμένο κράτος, με λιγότερους υπαλλήλους που θα λάμβαναν ένα καλό μισθό και θα ήταν πιο ευέλικτο και λειτουργικό.
Επίσης, πόσοι θα αρνηθούν ότι οι "συντεχνίες" των κλειστών επαγγελμάτων δημιουργούν προβλήματα? Ειδικό φορολογικό καθεστώς και ειδική αντιμετώπιση, πρέπει να καταργηθούν στο όνομα της ανάπτυξης και της ισονομίας.
Βλέπουμε λοιπόν ότι τα μέτρα της ΕΕ και του ΔΝΤ θα δημιουργήσουν προβλήματα αλλά θα δώσουν και ορισμένες λύσεις. Σίγουρα η βαρύτητα των λύσεων δεν θα είναι ίδια με αυτή των προβλημάτων...
Κατά την ιστορία του ΔΝΤ μπορούμε να δούμε ότι στην "αγκαλιά" του δεν έχουν πέσει μόνο τριτοκοσμικές χώρες αλλά και μερικές από τις σημερινές δυνάμεις. Γαλλία, Μ. Βρετανία, Ν. Κορέα, Τουρκία, Βραζιλία, Μεξικό, Αργεντινή, Ουγγαρία, Λετονία, Ισλανδία, Ρωσία, Ταϊλάνδη, Ινδονησία, Ρουμανία, Ουκρανία. Σίγουρα οι συνθήκες δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις ίδιες. Όμως το κοινό τους σημείο είναι η συμμετοχή στο ΔΝΤ.
Άλλες χώρες χρησιμοποιούν τον οργανισμό για πρόσκαιρη λύση ορισμένων προβλημάτων, χωρίς όμως επιτυχία. Ακολούθησαν το πρόγραμμα του ταμείου, μόνο για να πάρουν τα χρήματα και συνεχίσουνν τις λανθασμένες πολιτικές τους, με αποτέλεσμα να βρίσκονται ξανά σε άσχημη κατάσταση. Από την άλλη, μερικές χώρες χρησιμοποίησαν το ταμείο για να αλλάξουν και να διορθώσουν τα λάθη τους. Έγιναν ανταγωνιστικές και αύξησαν την βιομηχανία τους, αυξάνοντας αργά αλλά σταδιακά και το βιωτικό επίπεδο των πολιτών τους.
Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι η επέμβαση ενός οργανισμού είναι το πρώτο στάδιο. Από εκεί και μετά είναι οι ίδιοι τι θα κάνουμε μετά από αυτό. Θα βάλουμε μυαλό και θα διορθώσουμε την κατάσταση ή απλά θα περιμένουμε να "ξεκουμπιστούν" οι ξένοι για να αρχίσουμε ξανά το πάρτι? Γιατί οι ξένοι είναι εδώ εις βάρους μας, αυτό είναι δεδομένο.
Οι πολιτικοί σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος αυτής της ευθύνης. Δεν είναι μόνο οι κυβερνήσεις υπεύθυνες αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Δουλειά τους δεν είναι μόνο ο ρόλος της Κασσάνδρας και η καταστροφολογία. Είναι να ελέγχουν την κυβέρνηση, να καταγγέλλουν και να προτείνουν λύσεις. Ποιο κόμμα σήμερα προτείνει ρεαλιστική λύση για τα οικονομικά προβλήματα της χώρας? Κανένα.
Ας δεχτούμε λοιπόν την κατάσταση, αφού έτσι και αλλιώς δεν αλλάζει. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε ρεαλιστές. Θα πρέπει ως πολίτες να επιμείνουμε και να διεκδικήσουμε να αποδοθούν πολιτικές ευθύνες για την σημερινή κατάσταση. Ακόμα όμως και αν δεν αποδοθούν από το πολιτικό σύστημα, είναι στο χέρι μας να "ξεχάσουμε" πολιτικούς που φέρουν το βάρος της κατάστασης. Τα κόμματα δεν έχουν μόνο τους γνωστούς πολιτικούς, που προβάλλονται από τα ΜΜΕ. Υπάρχουν και οι υποψήφιοι που είναι νέοι, με περισσότερη όρεξη και με μικρότερους μηχανισμούς... Δεν έχουμε καμία ανάγκη να βλέπουμε τους ίδιους αποτυχημένους, ψευτο-υπερήφανους και αλαζόνες βουλευτές...
Και κλείνοντας θα ήθελα να προσθέσω μία πρόταση. Όταν στην αρχή της κρίσης, κάποιοι ζητούσαν τις πολεμικές αποζημιώσεις από την Γερμανία, υποστήριζα ότι δεν ήταν η σωστή στιγμή για αυτό. Τώρα όμως είναι. Θα πρέπει να ενημερώσουμε την ΕΕ και το ΔΝΤ ότι από το ταμείο μας λείπουν και κάποια χρήματα που μας χρωστάει η Γερμανία. Θα πρέπει και εκείνοι να πιέσουν για την διεκδίκηση και την είσπραξή τους. Έτσι και αλλιώς η Γερμανία είναι που προσπαθεί να κόψει το τεντωμένο σχοινί ανάμεσά μας. Ας έχουμε τουλάχιστον λίγα εκατοστά του σχοινιού περισσότερα.
Σας ευχαριστώ,
Γιώργος Φακίτσας
Ο καπιταλισμός έχει ένα μόνιμο ελάττωμα: την άνιση κατανομή του πλούτου. Ο σοσιαλισμός αντίθετα έχει ένα σταθερό προτέρημα: την ίση κατανομή της φτώχειας.
Ουίνστον Τσώρτσιλ, 1874-1965, Βρετανός Πρωθυπουργός , Νόμπελ 1953
Συμφωνώ, αλλά αυτό που δεν μπορώ με τίποτα να δεχτώ (ηθικά πάντα, γιατί στην πράξη μια χαρά το δέχομαι)είναι το "ας δεχτούμε λοιπόν την κατάσταση, αφού έτσι κι αλλιώς δεν αλλάζει".
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποτε κοροϊδεύμαε τους Αμερικάνους που δέχονται σαν τα πρόβατα ό,τι τους πασάρει το σύστημα, και λένε και ευχαριστώ. Έτσι έχουμε γίνει κι εμείς. "Τι να διαδηλώσουμε? θ' αλλάξει κάτι?" "τι να διαμαρτυρηθούμε? Θ'αλλάξει κάτι?" Κάθομαστε στο σπίτι μας και βλέπουμε απο την τηλεόραση τους λιγοστούς που μείνανε ν'αλλάξουν τον κόσμο. Οι μοναδικές φορές που αισθανόμαστε οτι κάνουμε κάτι κι εμείς είναι όταν πάμε τα χαρτιά για ανακύκλωση και όταν ψηφίζουμε. Μάλλον όμως οι διαφορετικες ψήφοι είναι πολύ λίγες για να αλλάξουν τον κόσμο και αυτό είναι το πιο απογοητευτικό απ'όλα. Οι περισσότεροι συμφωνούν κουνώντας το κεφάλι, αλλά ψηφίζουν...τους ίδιους.
Τελικά δεν είμαστε ικανοί να αλλάξουμε καμμία κατάσταση. Ούτε καν να προσπαθήσουμε είμαστε ικανοί. Ακόμα κι αν πεινάσουμε, θα βρούμε άλλους τρόπους να επιβιώσουμε. Αυτό είναι το σημαντικότερο που έχουνε πετύχει, και όχι οι καταθέσεις στους λογαριασμούς τους: Να πιστεύουμε οτι "Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα" "Ευτυχώς μόνο 30 ευρώ μας κόψανε απο το μισθό μας" Και να μας φάινεται απόλυτα φυσιολογικό και σωστό το μικρό αγοράκι που σπάει τον κουμπαρά του για να βοηθήσει το ελληνικό κράτος. Έλεος....