Δευτέρα, Νοεμβρίου 30, 2009

Συμπεράσματα από την εκλογή Σαμαρά...


Γεια σας,
η ΝΔ έχει καινούριο αρχηγό και δεν μπορεί να πει κάποιος ότι δεν ξαφνιάστηκε... Όλοι μας νομίζαμε ότι η κ. Ντόρα Μπακογιάννη, όχι μόνο θα ήταν η αρχηγός της ΝΔ, αλλά και η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Ελλάδας...

Όταν ο κ. Καραμανλής ανακοίνωνε ότι αποχωρεί από την προεδρία της ΝΔ, όλοι κοιτάξαμε την κ. Μπακογιάννη στο πλάνο της τηλεόρασης και όλοι πέσαμε έξω...

Μάλλον αυτή η εντύπωση που είχαμε όλοι μας, πήγαζε από την εμπειρία των μηχανισμών, της οικογενειοκρατίας και των ομάδων, που είναι ισχυρά φαινόμενα και όλοι καταδικάζουμε μέσα στα δύο μεγάλα κόμματα.

Ωστόσο, ο κ. Σαμαράς έκανε την έκπληξη και κατάφερε να εκλεγεί πρόεδρος, με ιδιαίτερα μεγάλη διαφορά.

Αν κοιτάξουμε λίγο καλύτερα, η διαφορά του κ. Σαμαρά από την κ. Μπακογιάννη είναι περίπου 10%. Πολύ όμοιο ποσοστό με την διαφορά της ΝΔ από το ΠΑΣΟΚ στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές... Έχει λέτε κάποιο νόημα, ή είναι απλά ένα τυχαίο γεγονός? Αισθάνομαι ότι μέσα σε αυτό το 10%, υπάρχουν πολλοί που έφυγαν από την ΝΔ στις εκλογές.

Αν θυμηθούμε την διακυβέρνηση Καραμανλή, θα δούμε ότι ο κόσμος της ΝΔ πληγώθηκε. Ο λόγος ήταν η υπεροψία, η αλαζονεία και η ειρωνεία με την οποία αντιμετώπιζε η ΝΔ και ο πρόεδρος της τον κόσμο και τους πολιτικούς του αντιπάλους. "Εγώ είμαι και κανένας άλλος", έμοιαζαν να φωνάζουν Πρόεδρος και κόμμα - κυβέρνηση.

Η κ. Μπακογιάννη, εκτός των άλλων, πλήρωσε αρχικά το τίμημα της υποστήριξης αυτής της πολιτικής. Πλήρωσε ακριβώς τα ίδια λάθη που πλήρωσε ο κ. Καραμανλής. Θεωρούσε πολιτικό της προτέρημα ότι ποτέ δεν αντέδρασε και πάντα στήριζε όλες τις αποφάσεις, όσο λανθασμένες και αν ήταν! Αντάλλασσε την πολιτική της ανικανότητα και ανυπαρξία στο υπουργείο εξωτερικών, με την σιωπή που προσέφερε σε εμφανή λάθη!

Πέρα από αυτό όμως, η κ. Μπακογιάννη πλήρωσε την οικογενειακή κόντρα Μητσοτάκη - Σαμαρά. Ο κ. Σαμαράς είχε το θάρρος να πει την γνώμη του και να ρίξει την κυβέρνηση του πατέρα της. Όσο όμως εκείνη προσπαθούμε να εισπράξει από αυτή την κίνηση, τόσο πλήρωνε... Τελικά, όμως, ο κόσμος εκτίμησε το θάρρος της γνώμης, με οποιοδήποτε τίμημα. Αυτό δεν είναι άλλωστε που ζητάμε από όλους τους πολιτικούς?

Νομίζω όμως ότι από την εκλογή Σαμαρά, ο κόσμος έστειλε και ένα άλλο ηχηρό μήνυμα στους πολιτικούς: "Δεν τους ακολουθούμε πια με κλειστά μάτια!". Απόδειξη είναι ότι ενώ η κ. Μπακογιάννη είχε την στήριξη των πιο ισχυρών ονομάτων, έχασε. Έχασε ακόμα και σε μονοεδρικές περιφέρειες της ΝΔ (π. χ. Κιλκίς), όπου ο μοναδικός βουλευτής του κόμματος, την υποστήριζε! Έχασε και στην Αττική, όπου η υποστήριξη στο πρόσωπό της ήταν σχεδόν καθολική από τα στελέχη και τους βουλευτές του κόμματος!

Ο κ. Σαμαράς, χωρίς να έχει τόσο μεγάλη πολιτική παρουσία, όσο η κ. Μπακογιάννη, κατάφερε να γίνει Πρόεδρος απλά φωνάζοντας για όραμα ενός μεγάλου κόμματος και για μία ενωμένη δεξιά οικογένεια. Δεν ακούσαμε καμία πολιτική θέση, απλά πολιτική ρητορεία. Κέρδισε όμως, απλά επειδή δεν είναι από τζάκι και δεν θυμίζει τόσο πολύ την τελευταία κυβέρνηση Καραμανλή...

Οι πολιτικοί πρέπει να αντιληφθούν ότι έχουν χάσει την επαφή με τον κόσμο και πρέπει να δράσουν άμεσα για να αλλάξουν αυτή την κατάσταση... Ο κόσμος έχει αλλάξει και δεν ακολουθεί αλλά θέλει να ηγηθεί...

Ας ευχηθούμε όλοι καλή επιτυχία στον κ. Σαμαρά. Χρειάζεται επιτυχία για να ηγηθεί ενός κόμματος που έχει διαιρεθεί. Οφείλει η ΝΔ να βρει τον βηματισμό της και να λειτουργήσει σωστά στο καθήκον της.

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Αυτό που έχεις γίνει είναι το τίμημα που πλήρωσες για να πάρεις αυτά που ήθελες.
Mignon McLaughlin, 1913-1983, Αμερικανίδα αρθρογράφος


Κυριακή, Νοεμβρίου 29, 2009

Μπορεί να λυθεί το ασφαλιστικό?


Γεια σας,
μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η αντίδραση του ΚΚΕ, μέσω του ΠΑΜΕ, στην πρόσκληση του υπουργού εργασίας για τον διάλογο σχετικά με την ασφαλιστική μεταρρύθμιση.

Αναρωτιέμαι γιατί κανένας δεν παραδέχεται δημόσια αυτό που όλοι λέμε μεταξύ μας: Την Ελλάδα την έχουν καταστρέψει οικονομικά η πολιτική ανικανότητα και ατολμία, ο συνδικαλισμός και η μονιμότητα στο δημόσιο!

Για τους πολιτικούς δεν είναι πολλά που μπορούμε να πούμε! Ανίκανοι και άτολμοι ή τολμηρά ικανοί για προσωπικό τους όφελος! Αυτό είναι το χαρακτηριστικό των περισσότερων. Και δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί που "τα παίρνουν", αλλά και οι υπόλοιποι που είναι "καθαροί". Φταίνε επειδή δεν έχουν την ικανότητα να τους ανακαλύψουν ή δεν έχουν την δύναμη να τους πολεμήσουν!

Ο συνδικαλισμός είναι άλλο ένα αγκάθι για την οικονομία της χώρας και όχι μόνο. Σίγουρα δεν ασκείται με τον τρόπο που τον είχε φανταστεί ο Ανδρέας Παπανδρέου, που τον εισήγαγε στην Ελλάδα.

Απορώ πραγματικά ποιους εργάτες ή εργαζόμενους μπορεί να εκφράσει μία κλειστή ομάδα ανθρώπων, που εισπράττει σχεδόν όσα και ένας βουλευτής. Ποια εργασιακά δικαιώματα μπορούν να υπερασπιστούν κάποιοι που ανεβαίνουν στην ιεραρχία του συνδικαλισμού, με στόχο την εισαγωγή τους στην πολιτική.

Λίγα χρόνια πριν έκλεισε το εργοστάσιο της PIRELLI στην Πάτρα. Η πόλη, ακόμα και σήμερα, προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της. Γνωρίζουμε γιατί έκλεισε? Επειδή οι συνδικαλιστές έκαναν συνεχόμενες απεργίες, ώστε να μην χαθούν εργασιακά δικαιώματα! Και τι έγινε? Έχασαν την εργασία τους και έμειναν με τα ...δικαιώματα στο χέρι!

Για να προλάβω κάποιους, που θα αρχίσουν να λένε ότι οι εργαζόμενοι έχουν δικαιώματα και δεν μπορούν να τους εκμεταλλεύονται οι εργοδότες, μπλα μπλα μπλα, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι συμφωνώ. Όλοι οι εργαζόμενοι έχουν δικαιώματα! Όμως έχουν και υποχρεώσεις. Δείτε τι έγινε στην Γερμανία, όταν οι αυτοκινητοβιομηχανίες άρχισαν να έχουν προβλήματα λόγω κρίσης. Δούλεψαν μία ώρα υπερωρία ο καθένας, ώστε να μην χαθούν θέσεις εργασίας! Αυτό είναι σοβαρότητα και αυτό είναι που μας λείπει. Όλοι εμείς που "αγωνιζόμαστε" για τα δικαιώματά μας, ποτέ δεν θα δεχόμασταν κάτι τέτοιο, γιατί εμείς απλά ενδιαφερόμαστε μόνο για τα προσωπικά μας δικαιώματα. Απλά αντιδρούμε στις απολύσεις, ώστε να μην πάρει και εμάς η μπάλα.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν μόνο δικαιώματα. Έχουν και υποχρεώσεις, για τις οποίες κανένα συνδικαλιστικό όργανο δεν μιλάει. Δείτε πόσες ομιλίες έχουν κάνει η ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και οι λοιποί για τα δικαιώματα και πόσες για τον "επαγγελματισμό", την "ευσυνειδησία" ή κάτι παρόμοιο!

Δεν είναι κακός ο συνδικαλισμός, είναι κακοί οι συνδικαλιστές. Θα πρέπει όμως ο συνδικαλισμός να λειτουργήσει σωστά, ώστε να υπάρξει μία συμφωνία και μία συνεργασία ανάμεσα σε εργαζόμενους, εργοδότες και κυβέρνηση. Αυτή είναι η υποχρέωση των συνδικαλιστών και όχι ο πόλεμος και το "όχι σε όλα"!

Για την μονιμότητα στο δημόσιο δε, τι μπορούμε να πούμε? Όσοι δεν είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι, μονίμως συζητάμε τα ίδια και τα ίδια. Πρέπει να καταργηθεί για όλους και σε όλους. Για ποιόν λόγο να γίνει κάποιος παραγωγικός, όταν ακόμα και στην αδράνεια δεν κινδυνεύει η θέση του και λαμβάνει και "μπόνους" παραγωγικότητας (το οποίο ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το λαμβάνουν όλοι).

Κλείνοντας, θέλω να τονίσω ότι ο κ. Λοβέρδος δεσμεύτηκε σε τρία "δεν":
  1. Δεν θα αυξηθούν τα όρια ηλικίας,
  2. Δεν θα μειωθούν οι συντάξεις,
  3. Δεν θα αυξηθούν οι ασφαλιστικές εισφορές.
Αυτά τα τρία "δεν" όμως, οδηγούν και σε άλλο ένα: Το ασφαλιστικό ΔΕΝ λύνεται! Απλά και ξεκάθαρα.

Σε μία χώρα που οι εργαζόμενοι περιμένουν την επόμενη εθελουσία έξοδο για να βγουν στην σύνταξη από τα 40 τους, οι εργοδότες δεν πληρώνουν τις εισφορές περιμένοντας την επόμενη ρύθμιση και οι παραγωγικές ομάδες είναι άνεργες, το ασφαλιστικό είναι αδύνατο να λυθεί. Με κανέναν τρόπο και με κανένα θαύμα.

Δύο λύσεις έχει ο υπουργός: Ή θα εκμεταλλευτεί το 10% των εκλογών και θα προχωρήσει σε σοβαρά και δίκαια μέτρα για την λύση, που θα πληρώσουν όλοι τις ηλιθιότητες του παρελθόντος και δεν θα υπάρχουν παραθυράκια και χαραμάδες. Θα τηρείται ο νόμος και δεν θα υπάρχουν ρυθμίσεις για κανέναν. Ή θα καταργήσει την υποχρεωτική ασφάλιση και καθένας θα έχει το δικαίωμα να ασφαλίζεται σε ένα τύπου ΙΚΑ που θα προσφέρει το δημόσιο ή στις ιδιωτικές εταιρείες, που ούτως ή άλλως έχουν συμβόλαιο πολλοί από εμάς. Βέβαια, θα παρέχεται το δικαίωμα κάποιος να παραμένει ανασφάλιστος, αναλαμβάνοντας και τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις για αυτή του την επιλογή...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Λίγα πράγματα είναι πιο αναποτελεσματικά από μια ομάδα ανθρώπων που προσπαθεί να γράψει μια πρόταση. Το πλεονέκτημα είναι ότι προκύπτει κάτι για το οποίο δεν μπορεί να κατηγορηθεί κανένας.
Scott Adams, γ. 1957, Αμερικανός συγγραφέας κόμικ


Κυριακή, Νοεμβρίου 22, 2009

Τα κόμματα - λεωφορεία!

Γεια σας,
προσπαθώντας να παρακολουθήσω τις διαδικασίες για την διαδοχή στην ΝΔ και έχοντας μνήμες από την αντίστοιχη διαδικασία του ΠΑΣΟΚ λίγο καιρό πριν, άρχισα να σκέφτομαι τι είναι αυτό που φταίει και τα δύο μεγάλα κόμματα "εξουσίας" δυσκολεύονται να βρουν τι τους φταίει.

Όλοι μας υποστηρίζουμε ή τείνουμε να είμαστε πιο κοντά σε κάποιο κόμμα, όχι κατ' ανάγκη το ίδιο σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Αυτός είναι ένας γενικός κανόνας. Όμως ο κανόνας ολοκληρώνεται και από την διαπίστωση ότι κανένας δεν είναι 100% ικανοποιημένος από το κόμμα που υποστηρίζει ή υποστήριξε. Αυτό δεν είναι κακό, αφού το καλύτερο είναι ο εχθρός του καλού.

Αυτό που νομίζω ότι έχουν χάσει τα κόμματα σήμερα, είναι η επαφή τους με τις ανάγκες της εποχής ή ακόμα και με την πραγματικότητα, σε ορισμένες περιπτώσεις. Έτσι βλέπουμε η διαμάχη για την διαδοχή στην ΝΔ να μην στηρίζεται σε πλατφόρμες ιδεολογίας, αλλά σε ιστορικές αναδρομές.

Την ιστορία όλοι την γνωρίζουμε, ανάλογα με το συμφέρον μας κάθε φορά. Αυτό όμως που μας απασχολεί είναι τι θα γίνει και ακόμα περισσότερο, ΠΩΣ θα γίνει.

Τα κόμματα μοιάζουν με τα λεωφορεία! Οι επιβάτες - μέλη και υποστηρικτές - δεν έχουν τον ίδιο προορισμό, αλλά την ίδια κατεύθυνση, που μας αρέσει να την λέμε "το καλό του τόπου", αλλά εννοούμε "το συμφέρον το δικό μας". Όλα τα λεωφορεία - κόμματα πάνε στον ίδιο προορισμό, όμως από διαφορετικές διαδρομές!

Οι πολίτες καλούμαστε να επιλέξουμε στις εκλογές πιο λεωφορείο θα μπει μπροστά και θα πάρει την επιδότηση της άγονης γραμμής. Τι γίνεται όμως με την ποιότητα, με τον εκσυγχρονισμό και την εξυπηρέτηση σε κάθε λεωφορείο?

Σε αυτό το σημείο είναι η "αχίλλειος πτέρνα" των κομμάτων. Όσο και αν προσπαθούν, έχουν "κολλήσει" στις ιδεολογικές ρητορικές, στα μικροκομματικά παιχνίδια και στην γραφειοκρατία που πνίγει και καταστρέφει όλο το δημόσιο τομέα της Ελλάδας.

Το ΠΑΣΟΚ ήρθε στην εξουσία υποσχόμενο την αλλαγή, όπως ακριβώς έγινε και με το ΠΑΣΟΚ του 1981. Ο κ. Γ. Παπανδρέου κατάφερε να πείσει τους πολίτες ότι αξίζει να έχει μία ευκαιρία. Όμως, βλέπουμε ότι στον δρόμο του βρίσκει δυσκολίες. Όχι από την αντιπολίτευση, αλλά από το εσωτερικό του κόμματός του. Πολλά "παλιά" στελέχη, έχουν δυσαρεστηθεί για την "απόσυρση" που έκανε ο Πρωθυπουργός και για τις επιλογές του σχετικά με τα πρόσωπα που συμμετέχουν στην κυβέρνηση.

Το ΠΑΣΟΚ του 2009, είναι διαφορετικό από το ΠΑΣΟΚ του 1999 και ακόμα πιο διαφορετικό από αυτό του 1981! Η διαφορά είναι στην ποιότητα και στην σκέψη των υποστηρικτών του και όχι τόσο πολύ στην αλλαγή που έχει γίνει στο κόμμα. Αυτό φαίνεται πως το έχει αντιληφθεί ο Πρόεδρος, δυσκολεύονται όμως να το αντιληφθούν διάφοροι βουλευτές και πολιτικάντηδες, που θα έπρεπε μόνοι τους να οδεύσουν προς την έξοδο αντί εναγωνίως να προσπαθούν να αρπαχτούν από μία καρέκλα.

Στις σημερινές γενιές των 20άρηδων και 30άρηδων, δεν κάνει καμία εντύπωση η συμμετοχή ενός πολιτικού στο Πολυτεχνείο. Και δεν κάνει εντύπωση επειδή όλοι οι πολιτικοί που συμμετείχαν στον αγώνα κατά της χούντας έχουν εξαργυρώσει με τον χειρότερο τρόπο αυτή την προσπάθειά τους!

Δεν μπορεί ένα σύγχρονο κόμμα, όπως το οραματίζεται ο κ. Παπανδρέου, να λειτουργεί έτσι. Αν θέλουμε να μιλάμε για αλλαγή, τότε θα έπρεπε να την αποδεικνύουμε. Οι περισσότεροι πολίτες έχουν ικανοποιηθεί από την ανανέωση στην κυβέρνηση, αν και θα μπορούσε να είναι ακόμα ριζικότερη.

Κανένας πολιτικός του 1981 ή του 2000 δεν θα μας έλειπε αν δεν ήταν στο κυβερνητικό σχήμα! Όσο ικανός και αν ήταν κάποιος το 2000, δεν θα μπορεί να είναι το ίδιο ικανός σήμερα! Η εποχή έχει αλλάξει, οι πολίτες έχουν αλλάξει, τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Καθένας είναι καλός ή κακός στην εποχή του και στα συγκεκριμένα δεδομένα της εποχής αυτής.

Από την άλλη μεριά, η ΝΔ συνεχίζει να είναι ένα κόμμα που αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα. Οι περισσότερο "κολλητοί" του Κων/νου Καραμανλή, προσπαθούν να πείσουν ότι αυτή η πίστη και η φιλία είναι ατού στο βιογραφικό κάποιου. "Έκλαψα μαζί του", "Μου χτύπησε φιλικά την πλάτη", "Μου έκλεισε το μάτι"... Τι καραγκιοζιλίκια είναι αυτά? Δεν μας ενδιαφέρει καθόλου ποια ήταν η σχέση σας με τον Κων/νο Καραμανλή. Εκείνος πέτυχε να περάσει στην ιστορία με την δική του προσωπικότητα, την δική του ιδεολογία και το όραμά του. Εσείς τι κάνετε? Δεν έχετε αντιληφθεί ότι η Ελλάδα δεν είναι η ίδια με την Ελλάδα που διαχειρίστηκε ο δημιουργός της ΝΔ?

Για τα μικρότερα κόμματα τι να πούμε? Το ΚΚΕ φαίνεται ότι εδώ και χρόνια πάει με την ρεζέρβα, μέχρι να κλατάρει και αυτή και να μείνει κάπου στον δρόμο... Ο Συνασπισμός - Σύριζα ακόμα δεν έχει αποφασίσει τι χρώμα θα βάψει τα καθίσματα του λεωφορείου, ενώ ο ΛΑ.Ο.Σ. υπόσχεται την πιο γρήγορη διαδρομή Πειραιάς - Αεροδρόμιο, αλλά μέσω Θεσσαλονίκης!

Ας αντιληφθούν τα κόμματα ότι δεν είναι δημόσιοι οργανισμοί! Είναι ζωντανοί οργανισμοί που οφείλουν να μεταλλάσσονται και να αντιδρούν με τον ταχύτερο δυνατό τρόπο. Αυτό δεν γίνεται με "σκουριασμένα σκαριά", αλλά με νέους ανθρώπους που έχουν όρεξη και θέληση να αλλάξουν τα πράγματα. Δεν γίνεται να πείθουν για "αλλαγή", χωρίς να αλλάζουν οι ίδιοι...

Καλή η εμπειρία, καλή η πρόθεση, όμως μπορούν να τα προσφέρουν χωρίς να καταλαμβάνουν θέσεις. Το φυσιολογικό είναι κάποιος στα 35-45, να έχει σύμβουλο έναν 55-70άρη με πείρα και όχι το αντίθετο! Άλλωστε τόσα χρόνια δεν δούλεψε αυτό το μοντέλο, γιατί να δουλέψει τώρα?

Μπορεί κάποιοι να δυσαρεστηθούν, όμως η διακυβέρνηση της χώρας δεν είναι για την ευχαρίστηση των πολιτικών. Οφείλουν να διακρίνουν μόνοι τους πότε πρέπει να σιωπούν και να κάνουν χώρο για τους επόμενους!

Η επόμενη γενιά θέλει την θέση της. Και στην εποχή της μετά-Μεταπολίτευσης, στην εποχή του ίντερνετ και στις γενιές με την υψηλότερη και ποιοτικότερη μόρφωση στην ιστορία της Ελλάδας, δεν περνάνε θεωρητικές, ιστορικές και ιδεολογικές αρλούμπες. Θέλουμε έργο και αποτέλεσμα, διαφορετικά ξέρουμε και εμείς τον τρόπο να καταστρέψουμε το μέλλον μας!

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Το να βελτιώνεσαι σημαίνει να αλλάζεις. Το να είσαι τέλειος σημαίνει να αλλάζεις συχνά.
Ουίνστον Τσώρτσιλ, 1874-1965, Βρετανός Πρωθυπουργός , Νόμπελ 1953

Κυριακή, Νοεμβρίου 15, 2009

Το χέρι στην τσέπη ΟΛΩΝ


Γεια σας,
η Ελλάδα αντιμετωπίζει την αλήθεια. Έχουμε ξεφύγει! Το ξέραμε, αλλά προσπαθούσαμε να μην το συζητάμε. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι απέναντι σε μία μεγάλη πρόκληση: Να αντιμετωπίσει το πρόβλημα και να προσπαθήσει να βρει την λύση, ή να το κουκουλώσει όπως όπως και να το κληροδοτήσει στους επόμενους.

Είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει στην χώρα μας. Όλοι προσπαθούμε να αφήσουμε κάτι καλύτερο στα παιδιά μας, σε προσωπικό - οικογενειακό επίπεδο, χωρίς να μας ενδιαφέρει καθόλου η ποιότητα του κράτους και η οικονομία της χώρας, τα οποία θα παραδώσουμε!!! Οι οικονομολόγοι των Βρυξελλών, ενδιαφέρονται περισσότερο από εμάς για την οικονομία της Ελλάδας.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ φαίνεται ότι θέλει να βάλει χέρι στο πρόβλημα. Άλλωστε δεν έχει και πολλά περιθώρια, αφού και οι Βρυξέλλες δεν αντέχουν άλλο με τα ψέμματα των Ελλήνων. Δεν γίνεται όμως να υπάρξει λύση χωρίς να μας στοιχίσει!

Όλοι πρέπει να πληρώσουμε το κόστος της προσωπικής μας αδιαφορίας ή ασυδοσίας. Και μην πει κανένας ότι οι πολίτες δεν έχουν ευθύνες! Θυμηθείτε πόσες φορές επιλέξατε να αγοράσετε κάτι φθηνότερα, χωρίς να πάρετε απόδειξη. Θυμηθείτε πόσες φορές έχετε χρησιμοποιήσει τις υπηρεσίες κάποιου, ξένου κατά πλειοψηφία, χωρίς να του δώσετε ένσημα ή χωρίς απόδειξη. Θυμηθείτε πόσες φορές έχετε ακούσει ότι κάποιος γνωστός σας έχει πάρει "μαύρα" χρήματα ή ειδικές παροχές από το δημόσιο, χωρίς να τις δικαιούται ή να τις αξίζει!

Ας τελειώσουν τα ψέμματα λοιπόν. Φταίμε! Και φταίμε γιατί έχουμε μέσα μας την "πονηριά" , ή καλύτερα την κουτοπονηριά!

Από την άλλη μεριά τώρα, οι πολιτικοί μας δεν γίνεται να ζητάνε από εμάς, χωρίς να σηκώνουν και εκείνοι μέρος από το βάρος! Θα πρέπει να αποδεχθούν περικοπές προνομίων. Θα πρέπει να δεχθούν την μείωση των αποδοχών ή έστω κάποιων παροχών τους.

Για παράδειγμα, πέρα από την βουλευτική αποζημίωση, κάθε βουλευτής αποζημιώνεται επιπλέον για την συμμετοχή του σε ειδικές επιτροπές της Βουλής. Γιατί να μην δεχθούν να περικοπεί αυτή η αποζημίωση τελείως. Επίσης, κάθε υπουργός ή υφυπουργός, πληρώνεται επιπλέον για την θέση του, πέραν της βουλευτικής αποζημίωσης. Γιατί? Αφού ένας εξωκοινοβουλευτικός υπουργός θα έπαιρνε μόνο την υπουργική αποζημίωση, θα έπρεπε οι βουλευτές - υπουργοί να επιλέγουν μόνο το ένα από τα δύο "μηνιάτικα".

Τέλος, επειδή συχνά γίνεται λόγος για διπλούς και τριπλούς μισθούς στο δημόσιο, θα πρέπει να ορισθεί μέγιστο όριο για τις αποζημιώσεις των δημοσίων υπαλλήλων, ανάλογα θέσης, παραγωγικότητας, προσόντων και προϋπηρεσίας. Δεν μπορεί να υπάρχει το φαινόμενο, οι διευθυντές οργανισμών να συμμετέχουν σε ΔΣ και να εισπράττουν χιλιάδες ευρώ επιπλέον κάθε μήνα, ενώ στην αγορά υπάρχουν άνεργοι με περισσότερα προσόντα, με περισσότερη όρεξη και με περισσότερη ανάγκη!

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να λάβει σκληρά μέτρα. Μέτρα που θα δημιουργήσουν αντιδράσεις στην κοινωνία. Αν θέλει να έχει το μικρότερο πολιτικό κόστος, τότε πρέπει να στραφεί και προς τον εαυτό της.

Αν οι πολίτες αντιληφθούν ότι τα μέτρα δεν επηρεάζουν μόνο τις δικές τους τσέπες, αλλά και αυτές των πολιτικών, τότε σίγουρα θα είναι περισσότερο δεκτικοί. Αν βέβαια, η κυβέρνηση προχωρήσει ακόμα περισσότερο και αποδείξει ότι δεν πάει χαμένο ούτε ένα ευρώ, τότε σίγουρα θα έχει κερδίσει το παιχνίδι.

Για μία ακόμα φορά θα βάλουμε το χέρι στην τσέπη... Ας προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι θα είναι για το καλό μας...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Η ηθική είναι ο καλύτερος από όλους τους μηχανισμούς για να σέρνεις την ανθρωπότητα από τη μύτη.
Φρήντριχ Νίτσε,1844-1900,Γερμανός φιλόσοφος


Κυριακή, Νοεμβρίου 08, 2009

Η τρίπλα της Τουρκίας


Γεια σας,
γνωρίζαμε ότι στην εξωτερική πολιτική, όπως και σε πολλούς άλλους τομείς, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είχε καταθέσει τα όπλα. Με ανύπαρκτες πολιτικές και στρατηγικές κινήσεις, έχασε τον έλεγχο της κατάστασης, με αποτέλεσμα σήμερα να βρισκόμαστε μπροστά σε ενισχυμένους αντιπάλους (Τουρκία, Σκόπια).

Η Τουρκία εδώ και πολλά χρόνια οικοδομεί ένα σταθερό προφίλ σχετικά με την εξωτερική πολιτική της. Καρότο και μαστίγιο, όπως λένε μερικοί. Θέτει μονομερώς ζητήματα "γκρίζων ζωνών" με τους αντιπάλους της και μετά απλά περιμένει. Περιμένει να ωριμάσουν τα θέματα, να αποκτήσουν διαχρονικό χαρακτήρα και μέσω των δικών μας συνεχών αλλαγών πολιτικής, τα θέματα αυτά να γίνονται μόνιμα και αντικείμενο συνομιλιών.

Τα διεθνή ΜΜΕ, τον τελευταίο καιρό αφιερώνουν ώρες εκπομπών και πληθώρα σελίδων για τον "γίγαντα" που σιγά σιγά ξυπνάει και παίρνει την θέση του στο σταυροδρόμι ανατολής και δύσης. Θέση που σίγουρα μπορούσαμε να είχαμε εμείς, όμως χάναμε την μία ευκαιρία μετά την άλλη.

Οι γείτονές μας, τόσο καιρό έπαιζαν ένα υπέροχο παιχνίδι στρατηγικής ανάμεσα στην ΕΕ και τις ΗΠΑ. Πότε πλησιάζοντας την μία και πότε την άλλη, ενίσχυσαν την θέση της χώρας τους, με αποτέλεσμα τώρα να την επιθυμούν και οι δύο (για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία).

Όλοι σήμερα μιλούν, ακόμα και στην Ευρώπη, για μία χώρα στην οποία ενισχύεται η δημοκρατία - και ας έχει καταλάβει στρατιωτικά το 1/4 χώρας-μέλους της ΕΕ. Πολλοί μιλούν για σταθεροποιητική δύναμη στην ευρύτερη περιοχή - και ας έχει άλυτα και μακροχρόνια προβλήματα με τους γείτονές της.

Η Τουρκία κατάφερε να κερδίσει την υποστήριξη της Αμερικής, χωρίς να χάσει τίποτα. Αντιθέτως, κέρδισε έναν αναβαθμισμένο ρόλο στην υπόθεση του Ιράκ, όπου ενδιαφέρεται για τα δικά της θέματα (κουρδικό...), κέρδισε ακόμα και μία συμφωνία με τους Αρμένιους κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της.

Πάνω από όλα όμως η Τουρκία κέρδισε την υποστήριξη των Αμερικάνων, στην εξωτερική της πολιτική, στις διαπραγματεύσεις με χώρες όπως η Κίνα και η Ρωσία. Κέρδισε την θέση του "αντιπροσώπου" των συμφερόντων των ΗΠΑ σε ισλαμικές χώρες, όπου οι ΗΠΑ δεν μπορούν να πατήσουν πόδι. Πάνω από όλα όμως κέρδισε την υποστήριξη της Αμερικής στην Ευρωπαϊκή της πορεία! Μία πορεία για την οποία τα τείχη που είχαν υψωθεί από κάποιους εταίρους (Γερμανία, Γαλλία) φαίνεται να υποχωρούν.

Αυτή την Τουρκία καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε διπλωματικά σήμερα. Μία Τουρκία εντελώς διαφορετική από αυτή που αντιμετωπίζαμε το 1975, που ήταν απλά μία χώρα αποκομμένη στην γωνία και σίγουρα μπορούσαμε να έχουμε το πάνω χέρι. Τα προβλήματα μαζεύτηκαν, χρόνισαν και τώρα απαιτούν λύσεις.

Γνωρίζουμε ότι ο κ. Παπανδρέου διατηρεί ενεργούς και ισχυρούς διαύλους επικοινωνίας με την Τουρκική πολιτική ελίτ. Όμως δεν μπορούμε να περιμένουμε πάρα πολλά. Η Τουρκία θέτει ζητήματα στο τραπέζι (μειονότητα Θράκης, Κύπρος, Αιγαίο) τα οποία η Ελληνική πλευρά, διαχρονικά, δεν τα αναγνωρίζει. Το μόνο που αναγνωρίζουμε ως θέμα συζήτησης είναι η υφαλοκρηπίδα.

Αν αυτά τα θέματα τα είχαμε ξεκόψει από την αρχή, τότε σήμερα δεν θα υπήρχαν. Όμως απλά τα αναβάλαμε και τα αφήναμε για τους επόμενους. Όμως μέσα στο πέρασμα του χρόνου, το δίκαιο ξεχνιέται αλλά μένει η απαίτηση. Σήμερα η Τουρκία μας ζητάει να πάμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για όλα τα θέματα. Απλώνει χείρα φιλίας αλλά και απαιτήσεων. Της έχει αναγνωριστεί η "χρησικτησία"...

Η Ελληνική διπλωματία και η κυβέρνηση έχουν δύο λύσεις. Ή θα αρνηθεί τον διάλογο και θα προσπαθήσει να λύσει τα προβλήματα στο δικαστήριο της Χάγης (όπου θα προσφύγει η Τουρκία), ή θα πάει σε διάλογο και όλα τα θέματα ανοιχτά. Βέβαια, παραμένει πάντα πιθανή και η τρίτη λύση, που είναι να αναβάλλει το θέμα για τους επόμενους.

Και στις δύο περιπτώσεις, η Ελλάδα δεν πρόκειται βγει ωφελημένη. Αν πάει στο δικαστήριο της Χάγης, θα πρέπει να έχει ισχυρή υποστήριξη από ομάδα ιστορικών, νομικών και κάθε λογής επιστήμονες για να τεκμηριώσει τις (δίκαιες) θέσεις της. Αν ακολουθήσει τον δρόμο του απευθείας διαλόγου, τότε θα σημαίνει ότι αναγνωρίζει τις γκρίζες ζώνες.

Δυστυχώς, χάσαμε όλες τις ευκαιρίες που είχαμε για να βγούμε κερδισμένοι. Αναβλητικότητα, ανευθυνότητα ή ανικανότητα των πολιτικών οδήγησαν την Ελλάδα σήμερα να είναι "ξεκρέμαστη" απέναντι σε μία διπλωματικά ενισχυμένη Τουρκία.

Αν αποφασίσουμε τελικά, σε αυτή τη χρονική στιγμή, να κλείσουμε αυτά τα ανοιχτά θέματα και να βρούμε μία οριστική λύση, τότε θα πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι για όλα τα ενδεχόμενα. Δεν πρόκειται να κερδίσουμε όλες τις υποθέσεις και ας έχουμε το δίκαιο με το μέρος μας. Ο λόγος είναι απλός: Κανείς δεν θέλει την ρήξη με την Τουρκία, κανείς δεν θέλει να πάρει θέση προς τον έναν ή τον άλλο. Θα τα μοιράσουν, μπορεί όχι στην μέση, αλλά αυτό δεν είναι υπέρ μας. Εμείς σίγουρα θα χάσουμε και η Τουρκία σίγουρα θα κερδίσει, ακόμα και αν η μοιρασιά είναι 90%-10%!

Μπορεί αυτή η περίοδος να είναι μία καλή στιγμή για να ξεκινήσει οποιαδήποτε διαδικασία κρατώντας στο χέρι την ενταξιακή πορεία των γειτόνων στην ΕΕ. Διαφορετικά, θα πάμε σε διαπραγματεύσεις ή δικαστική μάχη χωρίς κανένα μέτρο πίεσης, χωρίς κανέναν κρυμμένο άσσο. Και εκεί τα πράγματα θα είναι ακόμα χειρότερα.

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Δεν πρέπει ποτέ να αφήνει κανείς να συνεχίζεται μια ανωμαλία για να αποφύγει έναν πόλεμο, γιατί δεν τον αποφεύγει, αλλά μόνο αλλάζουν οι συνθήκες προς όφελος των αντιπάλων του. Μακιαβέλι

Τετάρτη, Νοεμβρίου 04, 2009

Έκτακτη εισφορά, επίδομα αλληλεγγύης και Εκκλησία...


Γεια σας,
το σχέδιο νόμου της κυβέρνησης σχετικά με την ενίσχυση των οικονομικά ασθενέστερων ομάδων, έχει τεθεί σε δημόσια διαβούλευση και ήδη υπάρχουν τα πρώτα θετικά ή αρνητικά σχόλια.

Η κυβέρνηση επιβάλλει το μέτρο της έκτακτης εισφοράς σε 300 μεγάλες επιχειρήσεις και φορολογεί τα κέρδη τους για το 2008 με 5-10%. Από αυτό το μέτρο θα εισπράξει το ποσό των 870 εκατομμυρίων ευρώ.

Αρχικά ο ΣΕΒ, μέσω του προέδρου του, αντέδρασε θετικά, δε συνέβη όμως το ίδιο και με άλλους συλλόγους, επιμελητήρια και οργανώσεις. Οι επιχειρηματίες αντιδρούν στην συγκεκριμένη εισφορά, προσπαθώντας να διαφυλάξουν τα κέρδη τους.

Πέρα όμως από την εισφορά των μεγάλων επιχειρήσεων, πρόκειται να γίνει και αναπροσαρμογή του ΕΤΑΚ. Η κυβέρνηση προσπαθεί να μαζέψει χρήματα και συγχρόνως να μην θίξει τα μικρά και μεσαία εισοδήματα. Εισπρακτική πολιτική, όμως, χωρίς αδικίες δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να υπάρξει.

Τα χρήματα που θα μαζέψει η κυβέρνηση από αυτές τις ρυθμίσεις (περίπου 1,05 δις ευρώ) πρόκειται να τα "μοιράσει" σε 2.500.000 άτομα (22%-23% του πληθυσμού!!!), με την μορφή έκτακτου επιδόματος που θα κυμαίνεται από 300-1300 ευρώ.

Είναι γεγονός και προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση ότι σχεδόν το 1/4 του πληθυσμού ανήκει σε ευπαθείς ομάδες ή σε ομάδες με χαμηλό εισόδημα. Αυτή είναι η κατάσταση της Ελληνικής κοινωνίας και μπορεί το ποσοστό να είναι μεγαλύτερο. Αυτό είναι που πρέπει να μας θορυβήσει, να μας ανησυχήσει και να μας ταρακουνήσει, ως κοινωνία.

Βλέπουμε όμως ότι εν μέσω αντιδράσεων και περιορισμών που μας επιβάλλει η ΕΕ, η κυβέρνηση προσπαθεί να παραμείνει συνεπής στις προεκλογικές της υποσχέσεις. Μπορεί τα μέτρα να είναι λίγα, μπορεί να οι προεκλογικές υποσχέσεις να περιελάμβαναν περισσότερα ποσά, όμως είναι μία θετική αρχή, η οποία βέβαια δεν πρέπει να σταματήσει εδώ.

Εκτός όμως από το επίδομα, η κυβέρνηση πρέπει να φροντίσει να δημιουργήσει συνθήκες όπου δεν θα είναι απαραίτητα τα επιδόματα για να ζήσει κάποιος αξιοπρεπώς, ή τουλάχιστον να περιορίσει τον αριθμό των δικαιούχων. Το επίδομα που θα χορηγηθεί θα τελειώσει πολύ γρήγορα και μετά πάλι οι δικαιούχοι θα είναι στην ίδια κατάσταση με την σημερινή.

Κλείνοντας, θα ήθελα να σημειώσω ότι σε σημερινό άρθρο της εφημερίδας Το Βήμα, γινόταν λόγος για αύξηση του συντελεστή ΕΤΑΚ για τα ακίνητα που εκμεταλλεύεται η Εκκλησία, από 1 τοις χιλίοις, σε 3 τις χιλίοις. Η σχετική αναφορά όμως δεν υπάρχει στο επίσημο σχέδιο νόμου, που κατέθεσε η κυβέρνηση στο διαδίκτυο.

Θα έπρεπε όχι μόνο να αυξηθεί ο συντελεστής ΕΤΑΚ της Εκκλησίας στα ίδια επίπεδα που ισχύουν και για τους πολίτες, αλλά θα έπρεπε να επιβληθεί και έκτακτη εισφορά στην Εκκλησία, ώστε και έμπρακτα να αποδείξει ότι είναι ένας οργανισμός που υποστηρίζει την κοινωνία.

Είναι γεγονός ότι πρέπει να υπάρχει ειδικό καθεστώς στην φορολόγηση της Εκκλησίας. Όμως αυτό το "καθεστώς" θα πρέπει να είναι προς όφελος της κοινωνίας και όχι προς όφελος του ταμείου της Αρχιεπισκοπής!!!

Δεν νομίζω πως μία προσπάθεια της κυβέρνησης να "ζητήσει" την συμμετοχή την Εκκλησίας, στην γενική προσπάθεια όλων μας να σώσουμε ότι μπορούμε, θα έβρισκε τους πολίτες αντίθετους.

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας
Πίστευα πως όλοι πρέπει να πληρώνουμε τους φόρους μας με χαμόγελο. Tο προσπάθησα, αλλά εκείνοι επέμεναν να θέλουν μετρητά..